Wie kan beter vertellen hoe het leven is met een beperking dan een ervaringsdeskundige zelf. Elisa van der Velde heeft de afgelopen jaren verschillende blogs geschreven en was bereid een aantal in onze nieuwsbrief te laten plaatsen. Dit is de laatste blog van Elisa die u in onze nieuwsbrief zult lezen. Elisa heeft besloten haar schrijverstalent te gaan gebruiken voor het schrijven van romans. Wij wensen haar veel succes met deze nieuwe uitdaging. De blogs kunt u volgen via haar website Spastischkind.nl. Daarnaast blogt ze ook voor Lotjeenco.nl, een website van de stichting voor ouders van zorgintensieve kinderen.

“Ik had me het grootouderschap iets anders voorgesteld”, mompelt mijn vader als hij denkt dat niemand luistert. “Rustig in een hoekje met een pijp of zo.”
“Zodra de kleinkinderen weg zijn, mis je ze!” weerspreekt mijn moeder meteen.

Mijn ouders zijn wat je noemt een zeer betrokken opa en oma. Mijn broer heeft vijf kinderen, waarvan de oudste studeert en de jongste net geboren is. Dus daar is voorlopig genoeg werk aan de winkel. Toen ze nog in de buurt van mijn broer woonden, reden mijn ouders de kinderen van voetbaltraining via gitaarles naar bijles en terug. En in het weekend bleef er vaker wel dan niet een kind logeren. Uiteraard eiste ik tien jaar later dezelfde behandeling voor die van mij. Ik kreeg er drie dus dat valt in verhouding nog best mee, hoewel rustig in een hoekje met een pijp er niet inzit als je ze allemaal tegelijk in één ruimte hebt. Plus de oudste van twaalf is zo zwaar gehandicapt dat hij qua verzorging ook minstens voor drie telt.

“Dit is écht de laatste keer hoor”, zegt oma als ze Ties, samen met opa tijdens een logeerpartij weer eens met pijn en moeite de wenteltrap op hebben gehesen. Dat zegt ze elke keer. Ze zijn nog fit maar het begint in de rug en de benen al flink te piepen en te kraken. Toch gunnen ze hem de volgende keer wéér de lol van het boven slapen. Voor je kleinkinderen ga je tot het gaatje, en voor een gehandicapt kleinkind kennelijk twee gaatjes verder.

Op woensdag, hun vaste oppasmiddag op Ties en z’n broer en zus, wordt de afstandelijke, ijzeren tillift die pontificaal in de kamer staat, altijd met een vies gezicht opzij geschoven. “Zolang het kan, doen we het zelf”, is het motto. En het kan gelukkig nog. Meestal maak ik het niet mee omdat ik werk, maar afgelopen woensdag zag ik hoe Ties door zijn grootouders uit bad getild werd. Hij lag als een lange, natte plank in hun armen. Ze schoven naast elkaar, voetje voor voetje van de badkamer naar zijn bed en zongen een vrolijk liedje in de maat. Het was een even hilarisch als prachtig beeld. Hilarisch omdat opa en oma over hun kleren respectievelijk een FC Barcelona- en Disney Prinsessen handdoek hadden omgeslagen. Prachtig omdat mijn ouders, uit 1939 en 1942, voor ‘ns mantelzorgen in plaats van andersom.