Een oudere man let even niet op en botst op 17 april 2009 tegen de auto van mevrouw Dekkers en haar vriend. De auto is zwaar beschadigd en mevrouw Dekkers moet door de brandweer worden bevrijd. Ze wordt zwaar gewond naar het ziekenhuis gebracht en ligt 5 weken in coma. De gevolgen zijn nu twee jaar later nog steeds groot en nog niet voorbij. Ze hoopt binnenkort eindelijk te kunnen verhuizen naar een aangepaste woning en weer een beetje een normaal leven te kunnen gaan leiden.

Hoe zag uw leven er uit voor het ongeluk?
Ik was bijna veertig toen ik een opleiding ziekenverzorgde ging doen. Ik was gescheiden en had de zorg van mijn drie jonge kinderen. Na het afronden van de opleiding ging ik via een uitzendbureau aan het werk in instellingen als de thuiszorg, terminale zorg, verpleeg, – verzorgings- en ziekenhuizen. Helaas werd ik ziek ; COPD. In eerste instantie werd ik volledig afgekeurd, maar dat werd na een aantal jaar terug gebracht naar 35-45%. Zes jaar geleden begon ik met toestemming van het UWV een eigen bedrijfje. Een winkeltje op internet. In drie jaar tijd groeide mijn bedrijf langzaam en ging ik ook naar markten, beursen en braderieën.

En toen kreeg u dat ongeluk?
Ik heb weken in coma gelegen en iedereen heeft gevochten voor mijn leven. Mijn vriend heeft het ook moeilijk gehad. Hij zat achter het stuur tijdens het ongeluk. Gelukkig heeft hij het stuur naar rechts en niet naar links gedraaid, want dan waren we er beide niet meer geweest. Hij had een gekneusde schouder en een gecompliceerde gesloten onderbeenbreuk. Dat is gelukkig volledig hersteld. Ik had zoveel verwondingen. Ik had een hersenkneuzing met puntbloedingen in het brachiale gedeelte, mijn rechterkant van mijn lichaam lag gedeeltelijk open en mijn onderbenen vertoonde grote wonden. Daarnaast was er van alles gebroken, mijn zevende nekwervel, ringvinger en pink van mijn rechterhand, de tenen van mijn linkervoet, mijn rechtervoet en meniscus. Beide benen waren verbrijzeld. Geen bot was meer heel, net als mijn linkerknie. Mijn rechtervoet was gebroken en de pezen waren kapot, zodat deze in de stand van een klapvoet stond. Vanuit het ziekenhuis ben ik naar een verpleeghuis gegaan. Een huis met alleen maar oude en dementerende mensen. Ik deelde de kamer met nog zeven personen. Een daarvan was doof en een ander dementerend. Noodzakelijk, maar niet de prettigste plek om te herstellen. Het zou slechts voor drie maanden zijn, maar inmiddels zijn we twee jaar verder. Ik ben nu 54 jaar en het is moeilijk om de verzorgde te zijn in plaats van de verzorger die ik jaren lang ben geweest. Ik wilde heel graag naar huis, maar dat was niet mogelijk. Mijn woning was niet geschikt voor een rolstoel. Er was geen slaapkamer of badkamer op de begane grond. In het weekend kan ik even naar huis. Dan slaap ik in de huiskamer. Ik zit dagelijks in een elektrische hoog/laag rolstoel met twee vooruitstekende benen en heb wel wat extra manoeuvreerruimte nodig. Daarnaast heb ik dagelijkse verzorging nodig. Ik kan geen schoenen dragen. Zelfs kleding op mijn benen kan ik ondanks de vele medicijnen niet verdragen door de pijn.

Welke andere klachten heeft u er aan over gehouden?
In het begin kon ik mijn handen niet gebruiken, maar dit is vrijwel weer goed gekomen. Door de breuk van de nekwervel heb ik een frozen linker schoulder. Hierdoor kan ik niet goed achterom kijken. Ik kan mijn knieën niet buigen en absoluut niet staan en lopen. Mijn rechtervoet staat in een gedwongen stand en de botten zijn niet overal aan elkaar gegroeid. Door complicaties heb ik bacteriën in de wonden gekregen, deze zijn niet volledig te bestrijden. Ik heb zoveel platen, schroeven en pinnen in mijn benen dat ik afstootverschijnselen heb. Er ontstaan steeds weer ontstekingen in mijn benen. Daarom moet ik altijd twee soorten antibiotica slikken. Door de vele combinaties van medicijnen kreeg ik complicaties en mag ik geen ontstekingsremmers meer slikken. Van de vele medicijnen wordt ik misselijk, maar stoppen is geen optie. Ik krijg nu extra pillen om de bijverschijnselen te onderdrukken. Een volgende grote operatie staat al weer gepland en daarbij is de kans groot dat de bacteriën weer in de wonden gaan zitten.

U verhuist binnenkort naar een aangepaste woning. Hoe is dat in zijn werk gegaan?
We wilden een aantal aanpassingen doen aan onze woning, zodat ik daar weer kon wonen. Ruim een jaar geleden dienden wij een aantal aanvragen in bij de afdeling WMO van de gemeente. We liepen tegen verschillende problemen aan. De aangevraagde uitbouw voor de slaapkamer en badkamer was volgens hen bouwtechnisch niet mogelijk. Zij gaven het advies om te verhuizen, maar er was geen woning beschikbaar. Toen hebben wij een letselschadeadvocaat in de arm genomen. Ook kregen wij veel steun en advies van Linda Renders van Trivium Advies. Zij heeft veel uitgezocht en was mijn vraagbaak. Gelukkig kwam er in december een woning ter beschikking. Alleen moest deze nog wel aangepast worden. Linda heeft vervolgens de contacten tussen de verschillende partijen voor ons onderhouden. De gemeente had wel een aantal vaste leveranciers, maar dankzij de inmenging van Linda kon ik wel mijn voorkeuren aangeven. Zonder haar was dat nooit gelukt. Ik wilde graag het bad in de badkamer houden. De gemeente vond dat het er uit moest en wilde bewijs dat ik het bad in en uit kon komen. Dankzij Linda hebben we nu een hoog/laag bad en niet een douchebrancard, omdat deze nog in depot stond. Helemaal begrijpen doe ik het niet, maar ik ben er wel blij mee. In juli hebben we de woning officieel geaccepteerd en werden de aanpassingen doorgevoerd. Begin augustus hoop ik eindelijk te verhuizen en niet meer naar het verpleeghuis terug te hoeven.

Hoe zijn de aanpassingen gefinancierd?
Een deel is vergoed door de WMO. Het merendeel is betaald door verzekeringsmaatschappij Reaal. Naast de steun van Trivium Plus worden we ook door een letselschadeadvocaat bijgestaan. Dankzij hem zijn veel aanpassingen vergoed. Voor de rest van de letselschade-uitkering is hij nog bezig. Ik moet daarvoor nog langs een onafhankelijk arts voor een keuring. De hoogte van de uitkering is moeilijk te berekenen, omdat mijn bedrijf ten tijde van het ongeluk nog in een opstartfase zat.

Was er voldoende keus in aanpassingen en leveranciers?
De gemeente had 3 leveranciers uitgenodigd voor de keuken, het sanitair en de plafondtillift. Tussen de drie zaten toch wel behoorlijke verschillen. Meer dan drie was voor mij niet nodig. Ik heb gekozen voor Pronk ergo.

Waarom?
Puur op gevoel. De benadering en hoe men met mij omgaat is voor mij belangrijk. Het gaat tenslotte om mij en dat het dan iets goedkoper of duurder is, maakt dan niet uit. Mijn wensen stonden centraal en ik kreeg een zeer deskundig advies. Vooral bij de opstelling van de keuken is er goed meegedacht mijn werkblad is dieper dan normaal zodat ik met mijn vooruitstekende benen toch recht voor de keuken kan zitten, geen van de andere leveranciers heeft hieraan gedacht. Ook met het uitzoeken van kleuren van de fronten en de werkbladen kreeg ik goed advies. Hier werd echt tijd voor genomen. Het was geen moeilijke keuze en ik heb geen spijt gekregen van mijn keuze want ook na het monteren van bijv. de keuken is er gelijk contact geweest of ik helemaal tevreden was.

Hoe is het resultaat geworden?
Ik ben heel blij. De keuken is prachtig. Ik heb er zelfs al onder gezeten om een pannetje water warm te maken op mijn inductiekookplaat. Ik kan overal bij en kan niet wachten om weer te gaan bakken Én gewoon lekker eten te koken. Men weet niet wat het is om gewoon kleine simpele dingetjes weer zelf te kunnen doen. Dat heb ik vreselijk gemist. Ook de badkamer is mooi geworden en met de tillift kan ik daar zelfstandig naar toe. Ik moet het in de praktijk nog uitvinden in hoeverre ik mijn zelfstandigheid weer terug heb. Maar op de kleine momenten die ik er nu al ben, krijg ik een blij gevoel te weten dat ik straks kan genieten van mijn nieuwe keuken, slaapkamer en badkamer. Ik weet zeker dat ik hier veel plezier aan zal beleven.